Əlibaba Rəmzi Bakı şəhərində yerləşən Elçin Şəmiyev adına 149 saylı məktəbin şagirdidir.

Bilməz

Eşq yolunda göz yaşı tökənlər gülə bilməz,

Laqeyid insan eşqin şərabından içə bilməz.

Viranə qoyumusan bu könül mülkünü yarım,

İstirab əzabın çəkmiyən insan, qəm bilə bilməz.

Rəhm eylə gülüm, bu könül mülkünü vəsf et,

Aşiq olmayan insan qədrini mülkün öylə bilməz

Məşuq ilə aşiq arasından, bir qətrə su keçməz,

Məqsədsiz çeşmədən bu qədər su gələ bilməz.

Əkdiyim sevgi bağında, ağacım versədə bar,

Naxələf insan o, barı-bəhərdən dərə bilməz .

İllərdi bu Rəzmi, şövq ilə nazını çəkmiş yarın,

Məna kərəmindən, heç vaxt, əl çəkə bilməz.

Getdi

Yarım əlvan üzünü döndərdi üzümdən, getdi.

Aldı ömrümdən ömür, inciyib sözümdən, getdi.

Gecə-gündüz düşüb səhraya, axtardım onu,

Gündüz işığımdan, zülmətdə gecəmdən, getdi.

Hicrdən qəlbim od tutub yandı nəva eyləmədin,

Cismim rüzgar ilə uçmaqla, közümdən getdi.

Solmuş çiçəyin behcəti olmaz aləmdə rəva,

Dən-dən düşən ləçəyin hüsnü gülümdən getdi.

Sən-sən ol, fani dünyaya bel bağlama, Rəzmi,

Birdə gördün ki, fələk aldı ömürdən, getdi.

Anacan

Gözümün nurunun taqəti, sən-sən, Anacan,

Dediyim hər sözün hikməti, sən-sən, Anacan.

Həqqdir, eşqimizin hidayət yolu, ancaq,

Hər dəm dilimin adəti, sən-sən, Anacan.

“Ana” kəlməsini misraya sığdırmaq əbəsdir,

Çün bu kainatın izzəti, sən-sən, Anacan.

Cahana minlərlə gözəl gəlsə, istəməm,

Qəlbimin hüsnü-behcəti, sən-sən, Anacan.

Dünyadakı fani olan mülkü neylərəm?

Bu Rəzminin varı, dövləti, sən-sən, Anacan.

Oldu

Ey yar, vəfadan ürəyin, bixəbər oldu,

Eşqində nəsibim, gecə-gündüz kədər oldu.

Bir qətrəcə rəhm eyləmədin sən mənə, zalim,

Gözyaşım, aman, ayrılıqından xəzər oldu.

Vaiz, bizi niran ilə qorxutmaq, əbəsdir,

Hicr atəşi aşiqlərə, ondan betər oldu.

Bil qədrini ömrün, yaşayıb eşq ilə hərdəm,

Bir ömr ki sərf olmadı eşqə, hədər oldu.

Rəzmi, gərək eşqində fədəkar ola aşiq,

Cananına can verdi kim, əhli-hünər oldu!